7 maart 2017
Vele wegen leiden naar Rome…
Als U, net als ik met interesse de verhalen van de kampioenen leest, weet U ook dat er meer wegen zijn om tot goeie resultaten te komen. Wel hebben ze één overeenkomst… en dat zijn goeie duiven!
We hebben er allemaal wel eens eentje op ons hok gehad, zo’n super die al zijn hokgenoten en de concurrentie regelmatig te snel af was.
Met alle verkopingen deze maanden, mooie advertenties waarin de één U nog meer voorspiegelt dan de ander, en als U overweegt om uw dure euroos uit te geven aan zo'n kamipoentje in de dop... heb ik een vraag, en wel deze; Kunnen we wel kampioenen kopen?
Ondanks dat ook ik wel weet dat de goeie uit de goeie komen denk ik er toch iets anders over en vind dat we beter moeten lezen als er weer eens zo een superduif of jongen daaruit te koop aangeboden wordt, en we ons zelf veel vragen kunnen, maar eigenlijk moeten stellen zoals; Met hoeveel duiven vliegt hij? Vliegt hij zelf goed met kinderen uit die superduif? Hoeveel liefhebbers zijn er al mee geslaagd? Hoe houdt hij zijn duiven? Past dat wel bij mij.. of passen die duiven wel bij mij? Welk prijspercentage vliegt hij zelf? Is het een ingeteelde stam of gekruiste? Hoeveel weet U al van dat soort of ras? Wat is de ligging in zijn rayon waar hij vliegt? (Heel belangrijk als we weten dat de wind vaak uit het zuidwesten komt!) en zo kan ik nog wel even doorgaan…
Zelf koop ik er liever veel bij iemand die goed presteert met een ingeteelde stam duiven omdat ik dan één ding zeker weet, en dat is dat ik goed bloed koop, met een kans(je) dat ik daar ook ooit eens een paar superduiven uit kan kweken, en vergelijk het wel eens met krasloten waarbij we er ook maar bij één op de tien een prijsje vinden. Zo kan een wel overwogen aankoop ons natuurlijk wel weer een stapje verder brengen vooropgesteld dat we er mee gaan kweken, en niet vliegen want vliegprestaties vertellen me weinig of niets over het pakketje genen wat de duif door vererfd, en wat al vast ligt bij zijn/haar geboorte.
De kans van slagen in onze mooie hobby "duivensport" kunnen we misschien verhogen… als we beter opletten dus!
Ik wens U veel wijsheid met uw eventuele aankopen en... een beetje geluk!
Columns van Wim Brom
Re: Columns van Wim Brom
27-10-2017
EVEN ALS KRABBERS ONDER ELKAAR…
Met verbazing lees ik vaak de uitslagen die sommige topliefhebbers wekelijks weten neer te zetten met hun duiven, en dan vooral op de eendaagse vluchten. In clubverband mogen ze al jaren niet meer meedoen aan de competities omdat ze elke uitslag naar hun hand weten te zetten en de eerste tien tot twintig prijzen zonder uitzondering weten te bemachtigen. De honderdduizend euro vraag is natuurlijk of het komt door betere duiven, een betere begeleiding of een combinatie van beide belangrijke factoren. Natuurlijk… die mannen hebben goeie duiven, dat staat als een paal boven water, maar waarom vlogen de liefhebbers waar ze die duiven vandaan haalden de boel niet plat? Zijn die duiven in ene zoveel beter geworden, of is het zo dat de begeleiding totaal verschillend is? Sinds ik er achter kwam dat Sinterklaas wel erg veel op mijn ome Henk leek, geloof ik niet zo snel meer in wonderen, en heb de neiging om eerst te onderzoeken of het misschien anders is dan wat het op het eerste oog lijkt te zijn, en zo ook binnen onze duivensport. Aan die hard vliegende topliefhebbers hoef je het niet te vragen, en terecht niet… die genieten van hun roem en vooral van alle liefhebbers die honderden euries neerleggen voor een plat jonkie, of nog erger… voor een vliegduif die onder de maat gepresteerd heeft en toch verwijderd wordt. Op hun websites wordt je na het bekijken van enkele gelikte foto’s van hun toppers en onder het genot van een “winkelcentrummuziekje” vrij snel door verwezen naar de verkooppagina’s. Buiten dat wat iedereen wel weet, laten slechts weinigen iets los over de verzorging, de wijze van trainen en alle andere factoren die van belang zijn om zulke topprestaties te realiseren.
Zoals de regelmatige lezer inmiddels weet, ga ik wel eens af van de geijkte paden en ben ik zo brutaal om soms een knuppeltje in het duivenhok te gooien, en zo durf ik hier te stellen dat in de meeste gevallen de prijzen die gevraagd worden niet gedekt wordt door een evenredige kwaliteit van de duiven! Die scheefgroei blijft bestaan zolang wij als krabbers onder elkaar niet de vinger op de zere plek weten te leggen en hun geheimen niet kennen.
Je kan er weinig of niets aan doen als je eens uitgelachen wordt, maar als ze je blijven uitlachen tja… dat is andere koek, en dan ga ik op onderzoek uit tot ik de onderste steen boven heb… U ook?
EVEN ALS KRABBERS ONDER ELKAAR…
Met verbazing lees ik vaak de uitslagen die sommige topliefhebbers wekelijks weten neer te zetten met hun duiven, en dan vooral op de eendaagse vluchten. In clubverband mogen ze al jaren niet meer meedoen aan de competities omdat ze elke uitslag naar hun hand weten te zetten en de eerste tien tot twintig prijzen zonder uitzondering weten te bemachtigen. De honderdduizend euro vraag is natuurlijk of het komt door betere duiven, een betere begeleiding of een combinatie van beide belangrijke factoren. Natuurlijk… die mannen hebben goeie duiven, dat staat als een paal boven water, maar waarom vlogen de liefhebbers waar ze die duiven vandaan haalden de boel niet plat? Zijn die duiven in ene zoveel beter geworden, of is het zo dat de begeleiding totaal verschillend is? Sinds ik er achter kwam dat Sinterklaas wel erg veel op mijn ome Henk leek, geloof ik niet zo snel meer in wonderen, en heb de neiging om eerst te onderzoeken of het misschien anders is dan wat het op het eerste oog lijkt te zijn, en zo ook binnen onze duivensport. Aan die hard vliegende topliefhebbers hoef je het niet te vragen, en terecht niet… die genieten van hun roem en vooral van alle liefhebbers die honderden euries neerleggen voor een plat jonkie, of nog erger… voor een vliegduif die onder de maat gepresteerd heeft en toch verwijderd wordt. Op hun websites wordt je na het bekijken van enkele gelikte foto’s van hun toppers en onder het genot van een “winkelcentrummuziekje” vrij snel door verwezen naar de verkooppagina’s. Buiten dat wat iedereen wel weet, laten slechts weinigen iets los over de verzorging, de wijze van trainen en alle andere factoren die van belang zijn om zulke topprestaties te realiseren.
Zoals de regelmatige lezer inmiddels weet, ga ik wel eens af van de geijkte paden en ben ik zo brutaal om soms een knuppeltje in het duivenhok te gooien, en zo durf ik hier te stellen dat in de meeste gevallen de prijzen die gevraagd worden niet gedekt wordt door een evenredige kwaliteit van de duiven! Die scheefgroei blijft bestaan zolang wij als krabbers onder elkaar niet de vinger op de zere plek weten te leggen en hun geheimen niet kennen.
Je kan er weinig of niets aan doen als je eens uitgelachen wordt, maar als ze je blijven uitlachen tja… dat is andere koek, en dan ga ik op onderzoek uit tot ik de onderste steen boven heb… U ook?
Re: Columns van Wim Brom
01-11-2017 (Jaren eerder geschreven!)
De mentor van Karel…
Één van de mooiste zaken in de duivensport is natuurlijk iemand helpen het juiste pad te vinden met de begeleiding van of haar duiven, want laten we eerlijk zijn tegen elkaar… “in den beginne waren we allemaal onwetend” en dankzij anderen die tijd aan ons besteed hebben, zijn wij wie we zijn. Een beetje aanleg en veel ervaring bepalen elke dag weer wat we doen en wat we laten met onze duiven, en of we uiteindelijk succesvol zijn in het behalen van de doelen die we na streven.
De meeste onder ons, en ik ben geen uitzondering, zijn geen uitvinders maar eerder volgelingen van wat een ander al eens eerder met succes heeft volbracht. Overdracht van kennis is op alle gebieden één van de pijlers onder onze maatschappij, en dat proces begint bij onze geboorte zonder dat er een einde aan komt.
Als we jong zijn denken we dat we alles weten en je was ergens voor of je was er tegen… zo simpel zat het leven in elkaar. Naarmate we ouder -en wijzer- worden gaan we daar steeds meer aan twijfelen en staan we steeds meer open voor afwijkende meningen over allerlei zaken die ons bezighouden, en komen we er achter dat tussen zwart en wit wel heel erg veel grijs zit. Ook in onze mooie duivensport wordt keer op keer door veel liefhebbers bewezen dat je op verschillende manieren een goed resultaat kunt bereiken, en dat het (nog) geen exacte wetenschap is. Dat is voor mij één van de aantrekkelijke aspecten binnen onze sport omdat het een sport is waar iedereen met liefde voor duiven, inzet en gedrevenheid een kans maakt mooie resultaten te behalen.
Het mysterieuze, het niet volledig kunnen doorgronden wat er in die kleine koppies omgaat, het blijven zoeken naar antwoorden… ja dat is het voor mij en daar wil ik graag anderen deelgenoot van laten zijn.
Als ik mij op zou geven aan een mentor project, weet ik nog zo net niet als wat… mentor of leerling, omdat ik enerzijds veel kennis heb, maar anderzijds nog steeds heel veel kennis ontbeer ondanks dat ik al een kleine vijftig jaar in de ban ben van onze postduiven.
Het toeval heeft me een handje geholpen waardoor ik deze keus niet hoef te maken omdat bij mij in de vereniging ook Karel lid is, en wat doet hij? Juist ja… hij ging er op de vluchten praktisch wekelijks onderdoor en dat nam zulke vormen aan dat er zelfs liefhebbers waren die niet met hun duiven in dezelfde mand wilden, en ondanks dat ik hun houding niet kon waarderen hadden ze ook een beetje gelijk. Ook Karel zag het zo langzamerhand niet meer zitten en deed steeds minder mee aan de vluchten.
Dat er nooit iemand op het idee was gekomen om Karel eens een beetje te helpen begreep ik niet als nieuwkomer in deze vereniging, en daarom ben ik een keer spontaan bij hem op bezoek gegaan en heb hem mijn hulp aangeboden, met als resultaat dat ik ook mentor ben geworden met een leergierige Karel die inmiddels vastbesloten is om volgend bij de clubkampioenen te komen.
Liefhebbers als Karel hebben we in elke vereniging wel… dus wat let U?
Er is toch haast niets mooier dan te zien dat iemand vooruit gaat door jouw goede raad en aanwijzingen, en weer zichtbaar plezier krijgt in onze mooie duivensport?
De mentor van Karel…
Één van de mooiste zaken in de duivensport is natuurlijk iemand helpen het juiste pad te vinden met de begeleiding van of haar duiven, want laten we eerlijk zijn tegen elkaar… “in den beginne waren we allemaal onwetend” en dankzij anderen die tijd aan ons besteed hebben, zijn wij wie we zijn. Een beetje aanleg en veel ervaring bepalen elke dag weer wat we doen en wat we laten met onze duiven, en of we uiteindelijk succesvol zijn in het behalen van de doelen die we na streven.
De meeste onder ons, en ik ben geen uitzondering, zijn geen uitvinders maar eerder volgelingen van wat een ander al eens eerder met succes heeft volbracht. Overdracht van kennis is op alle gebieden één van de pijlers onder onze maatschappij, en dat proces begint bij onze geboorte zonder dat er een einde aan komt.
Als we jong zijn denken we dat we alles weten en je was ergens voor of je was er tegen… zo simpel zat het leven in elkaar. Naarmate we ouder -en wijzer- worden gaan we daar steeds meer aan twijfelen en staan we steeds meer open voor afwijkende meningen over allerlei zaken die ons bezighouden, en komen we er achter dat tussen zwart en wit wel heel erg veel grijs zit. Ook in onze mooie duivensport wordt keer op keer door veel liefhebbers bewezen dat je op verschillende manieren een goed resultaat kunt bereiken, en dat het (nog) geen exacte wetenschap is. Dat is voor mij één van de aantrekkelijke aspecten binnen onze sport omdat het een sport is waar iedereen met liefde voor duiven, inzet en gedrevenheid een kans maakt mooie resultaten te behalen.
Het mysterieuze, het niet volledig kunnen doorgronden wat er in die kleine koppies omgaat, het blijven zoeken naar antwoorden… ja dat is het voor mij en daar wil ik graag anderen deelgenoot van laten zijn.
Als ik mij op zou geven aan een mentor project, weet ik nog zo net niet als wat… mentor of leerling, omdat ik enerzijds veel kennis heb, maar anderzijds nog steeds heel veel kennis ontbeer ondanks dat ik al een kleine vijftig jaar in de ban ben van onze postduiven.
Het toeval heeft me een handje geholpen waardoor ik deze keus niet hoef te maken omdat bij mij in de vereniging ook Karel lid is, en wat doet hij? Juist ja… hij ging er op de vluchten praktisch wekelijks onderdoor en dat nam zulke vormen aan dat er zelfs liefhebbers waren die niet met hun duiven in dezelfde mand wilden, en ondanks dat ik hun houding niet kon waarderen hadden ze ook een beetje gelijk. Ook Karel zag het zo langzamerhand niet meer zitten en deed steeds minder mee aan de vluchten.
Dat er nooit iemand op het idee was gekomen om Karel eens een beetje te helpen begreep ik niet als nieuwkomer in deze vereniging, en daarom ben ik een keer spontaan bij hem op bezoek gegaan en heb hem mijn hulp aangeboden, met als resultaat dat ik ook mentor ben geworden met een leergierige Karel die inmiddels vastbesloten is om volgend bij de clubkampioenen te komen.
Liefhebbers als Karel hebben we in elke vereniging wel… dus wat let U?
Er is toch haast niets mooier dan te zien dat iemand vooruit gaat door jouw goede raad en aanwijzingen, en weer zichtbaar plezier krijgt in onze mooie duivensport?
Re: Columns van Wim Brom
10-11-2017
Het verschil...
Veel goed presterende liefhebbers op de eendaagse vluchten zijn gedisciplineerde mensen die met een schema in de hand dag in, dag uit, hun duiven op dezelfde wijze verzorgen en meestal hun hokken ook nog schoonmaken. Elke dag weer meer van hetzelfde, de duiven trainen goed of worden goed getraind, het collectief marcheert, en ze doen dit blijkbaar terecht want het werpt zijn vruchten af op de vluchten in de vorm van kettinguitslagen.
Conditioneren… het woord heb ik hier eerder gebruikt, daar draait het mijn inziens om! Volgens mijn vriend ‘Van Dale’ betekend dat woord onder andere, “een dier aanleren voorspelbaar gedrag te vertonen als reactie op externe prikkels” en dat is precies wat we willen… toch? Een droog hok met een goeie ventilatie en wellicht verwarming zijn bijkomende basisvoorwaarden. Ook is dit de enige weg om je duiven in supervorm te krijgen op het moment dat jij het wil, en niet door een toevallige samenloop van omstandigheden.
Ik vergelijk het wel eens met een landbouwer van vroeger die sla kweekte en waarbij het niet zo moeilijk was om in juli (zonnig, lekker warm en droog weer) een mooie krop bij de veiling af te leveren, maar hij had één probleem… die kropt bracht niets op omdat iedereen dat in juli wel kon en de veiling overspoelt werd met mooie kroppen sla. De kunst voor die boer was om zijn kroppen sla in mei of juni op de veiling te krijgen als zijn collega’s ze nog de grond uit liepen te kijken, want dat zette pas zoden aan de dijk, maar dan moest hij toch anders te werk moeten gaan, onder glas en met verwarming en misschien ook de grond anders bemesten. Het lukte hem met dezelfde zaadjes maar met een andere methode, en hij was een slimmerik onder de landbouwers tot ze massaal dezelfde methode gingen toepassen natuurlijk.
Lijnrecht tegenover de goed presterende eendaagse liefhebbers, lezen we vaak over liefhebbers op de meerdaagse vluchten dat ze de jongeduiven niet africhten en er eigenlijk helemaal niets mee doen, schoonmaken is er niet of nauwelijks bij en verder zijn ze vaak ook makkelijker in de verzorging en omgang met hun duiven, open hok en volle bak, alsof ze met een heel andere diersoort omgaan!
Jonge fondduiven hoeven kennelijk niet naar school, en mogen het hele jaar in hun eigen uitwerpselen zitten… daar worden ze sterk van, en ook mogen ze hele dag rondscharrelen rond het hok want zo leren ze te overleven onderweg… alsof we de tijd hebben met klokken om op dat soort duiven te wachten!
Zelf ben ik al zo een twintig jaar helemaal in de ban van de meerdaagse vluchten en doende om duiven op mijn hok te krijgen die geknipt zijn om hierop te presteren en dat valt niet mee, omdat we de grens op zoeken van wat een postduif kan, en daarbij opgeteld de gevaren die ze onderweg moeten trotseren, is het telkens maar weer de vraag of die ene “crack” die we dan eindelijk hebben gevonden, terugkomt van de vlucht. Want van die ene goeie duif word weer alles verwacht, daar waar de vitesse liefhebber op een mooie serie hoopt of zelfs afdwingt.
Weet U wat ik inmiddels denk, en ondanks dat ik weet dat sommige liefhebbers mij gelijk voor gek of op z’n minst uitzonderlijk verklaren, ook maar eens aan het papier toe vertrouw? Dat op een uitzondering na, de meerdaagse fond liefhebbers goed willende amateurs zijn die maar wat doen met hun duiven en in de hoop dat ze er eentje op hun hok hebben die de eer hoog zal houden, en ook dat de meerdaagse fond nog steeds in de kinderschoenen staat… dat denk ik er van!
Resultaten daar moet je niet op hopen, maar die moet je afdwingen… en een vroege duif gun ik iedereen en ook zal ik de liefhebber daarmee feliciteren, maar mijn petje neem ik pas af voor liefhebbers die keer op keer ruim hun prijs percentage halen en daardoor blijk geven dat ze weten waar ze mee bezig zijn… en hoeveel zijn dat er op de zwaarste vluchten die we kennen? Een handjevol vrees ik… en niet meer!
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat de meerdaagse fondliefhebber (en ik ook dus) nog veel kan leren van de snelle jongens en dat op een juiste wijze “conditioneren” van onze fondduiven de enige weg naar de top is!
Het verschil...
Veel goed presterende liefhebbers op de eendaagse vluchten zijn gedisciplineerde mensen die met een schema in de hand dag in, dag uit, hun duiven op dezelfde wijze verzorgen en meestal hun hokken ook nog schoonmaken. Elke dag weer meer van hetzelfde, de duiven trainen goed of worden goed getraind, het collectief marcheert, en ze doen dit blijkbaar terecht want het werpt zijn vruchten af op de vluchten in de vorm van kettinguitslagen.
Conditioneren… het woord heb ik hier eerder gebruikt, daar draait het mijn inziens om! Volgens mijn vriend ‘Van Dale’ betekend dat woord onder andere, “een dier aanleren voorspelbaar gedrag te vertonen als reactie op externe prikkels” en dat is precies wat we willen… toch? Een droog hok met een goeie ventilatie en wellicht verwarming zijn bijkomende basisvoorwaarden. Ook is dit de enige weg om je duiven in supervorm te krijgen op het moment dat jij het wil, en niet door een toevallige samenloop van omstandigheden.
Ik vergelijk het wel eens met een landbouwer van vroeger die sla kweekte en waarbij het niet zo moeilijk was om in juli (zonnig, lekker warm en droog weer) een mooie krop bij de veiling af te leveren, maar hij had één probleem… die kropt bracht niets op omdat iedereen dat in juli wel kon en de veiling overspoelt werd met mooie kroppen sla. De kunst voor die boer was om zijn kroppen sla in mei of juni op de veiling te krijgen als zijn collega’s ze nog de grond uit liepen te kijken, want dat zette pas zoden aan de dijk, maar dan moest hij toch anders te werk moeten gaan, onder glas en met verwarming en misschien ook de grond anders bemesten. Het lukte hem met dezelfde zaadjes maar met een andere methode, en hij was een slimmerik onder de landbouwers tot ze massaal dezelfde methode gingen toepassen natuurlijk.
Lijnrecht tegenover de goed presterende eendaagse liefhebbers, lezen we vaak over liefhebbers op de meerdaagse vluchten dat ze de jongeduiven niet africhten en er eigenlijk helemaal niets mee doen, schoonmaken is er niet of nauwelijks bij en verder zijn ze vaak ook makkelijker in de verzorging en omgang met hun duiven, open hok en volle bak, alsof ze met een heel andere diersoort omgaan!
Jonge fondduiven hoeven kennelijk niet naar school, en mogen het hele jaar in hun eigen uitwerpselen zitten… daar worden ze sterk van, en ook mogen ze hele dag rondscharrelen rond het hok want zo leren ze te overleven onderweg… alsof we de tijd hebben met klokken om op dat soort duiven te wachten!
Zelf ben ik al zo een twintig jaar helemaal in de ban van de meerdaagse vluchten en doende om duiven op mijn hok te krijgen die geknipt zijn om hierop te presteren en dat valt niet mee, omdat we de grens op zoeken van wat een postduif kan, en daarbij opgeteld de gevaren die ze onderweg moeten trotseren, is het telkens maar weer de vraag of die ene “crack” die we dan eindelijk hebben gevonden, terugkomt van de vlucht. Want van die ene goeie duif word weer alles verwacht, daar waar de vitesse liefhebber op een mooie serie hoopt of zelfs afdwingt.
Weet U wat ik inmiddels denk, en ondanks dat ik weet dat sommige liefhebbers mij gelijk voor gek of op z’n minst uitzonderlijk verklaren, ook maar eens aan het papier toe vertrouw? Dat op een uitzondering na, de meerdaagse fond liefhebbers goed willende amateurs zijn die maar wat doen met hun duiven en in de hoop dat ze er eentje op hun hok hebben die de eer hoog zal houden, en ook dat de meerdaagse fond nog steeds in de kinderschoenen staat… dat denk ik er van!
Resultaten daar moet je niet op hopen, maar die moet je afdwingen… en een vroege duif gun ik iedereen en ook zal ik de liefhebber daarmee feliciteren, maar mijn petje neem ik pas af voor liefhebbers die keer op keer ruim hun prijs percentage halen en daardoor blijk geven dat ze weten waar ze mee bezig zijn… en hoeveel zijn dat er op de zwaarste vluchten die we kennen? Een handjevol vrees ik… en niet meer!
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat de meerdaagse fondliefhebber (en ik ook dus) nog veel kan leren van de snelle jongens en dat op een juiste wijze “conditioneren” van onze fondduiven de enige weg naar de top is!