Marlon en de opvanger

Interessante columns, artikelen, films enz. ter promotie van onze "Duivensport fijne hobby!"
Gesloten
Willem v Wezel

Marlon en de opvanger

Bericht door Willem v Wezel »

BELEVENISSEN VAN EEN MELKER

MARLON

Zoals elke duivenmelker verlies ik soms jonge duiven en of de duvel ermee speelt, het zijn altijd de beste. Ja, ik weet het, als het zulke goeie zijn mag je ze niet kwijtraken. Maar toch. Ik huldig nog steeds het standpunt dat, als ik kweek uit mijn beste vliegduiven, daar ook mijn beste jongen uit zullen komen. Misschien dom, maar dat krijg je niet uit mijn kop. Misschien dat ik ooit nog eens het licht ga zien, maar dat betwijfel ik.

Zo stond ik jaren geleden weer eens te balen als een stekker omdat een van mijn jonge duivinnen, de 772, weer uit zo’n goed vliegkoppel, na twee dagen nog niet was teruggekeerd uit Peronne. Ze was mijn absolute favoriete, mijn topper, zij had zich al in het begin van het jonge duivenseizoen uitstekend laten zien. Twee keer bij de eerste tien was voor mij al heel wat. En toen opeens was ze weg en blééf ze weg. Natuurlijk raakte ik wel meer jongen kwijt dat jaar, maar waarom nou uitgerekend haar? Ik werd er bijna depressief van. Niet alleen was ik altijd apetrots op haar, maar ik was ook gek op dat beest. Ik verbeeldde zelfs dat ik een band met haar had. En nu….stilte.

Ik begon net een beetje aan mijn verlies te wennen tot weken later, toen ik thuis kwam van mijn werk, mijn vrouw vertelde dat iemand gebeld had en zijn nummer had opgegeven om terug te bellen, “want er zat een vrij jonge duif van mij in…..Delft. Ik greep onmiddellijk de telefoon die aan de andere kant werd opgenomen door een vriendelijke dame: ‘Oh meneer, ik ben blij dat u belt, we hebben zoveel rommel van die duif, wacht even, dan geef ik u mijn dochter Marlon, die verzorgt uw duif al weken’. Net toen ik wilde vragen waarom er dan niet eerder was gebeld hoorde ik een zenuwachtige meisjesstem: ‘Dag meneer, met Marlon, ik geloof dat ik een duif van u heb en mijn vader en moeder willen dat ik die aan u teruggeef’. Ik vroeg hoe de duif er uitzag en welk ringnummertje die had. ’Eh, dat heb ik hier op een briefje staan, dat heeft de buurman opgeschreven, een ogenblikje’. Toen ze het ringnummer noemde vond ik haar opeens een verschrikkelijk aardig meisje. Mijn 772 was terecht! Ik was puur gelukkig. Ik vroeg haar of ik de duif nog dezelfde avond op zou mogen halen en dat was na kort overleg met mama geen enkel probleem.

Toen ik s’avonds bij het opgegeven adres in Delft aanbelde werd er opengedaan door de moeder van Marlon die mij direct voorging naar een serre die aan de achterkant van de woning was aangebouwd. Daar trof ik Marlon aan, in een rolstoel. Ze zat naast een enorme papagaaienkooi waarin mijn lieve 772 rustig en blijkbaar zeer tevreden zat rond te kijken. Mijn duivinnetje had het prima naar haar zin en liet zich door de tralies heen over de kop aaien door Marlon. Ik zag dat Marlon heel verdrietig was, toen ik haar een hand gaf zag ik de sporen van snel weggewiste tranen op haar wangen. Ik voelde me nogal ongemakkelijk in deze situatie en keek een beetje hulpeloos de moeder van Marlon aan. Deze verklaarde dat de duif al weken geleden in hun tuin was gestrand en door een onbekende blessure blijkbaar niet verder had kunnen vliegen. De 14-jarige Marlon had zich toen liefdevol over het dier ontfermd en haar vader had direct een oude papagaaienkooi van de zolder gehaald. Maar de duif veroorzaakte echter veel troep in de serre als zij haar vliegoefeningen deed; de stofzuiger stond dan ook al een aantal weken naast de kooi. De duif kon dus beslist niet blijven, vertelde Marlon’s moeder. De buurman aan de overzijde van de straat die ook duiven had, was wezen kijken en had er gelukkig voor gezorgd dat de eigenaar (ik dus) kon worden opgespoord.

De zaak was voor mij duidelijk en met een bezwaard gevoel richting Marlon nam ik de 772 uit de kooi, die aan haar gewicht te voelen niets te kort was gekomen. Ik bedankte Marlon hartelijk voor de goede zorgen en beloofde goed voor de duif te zorgen. Ze mocht me best af en toe bellen om te vragen hoe het met haar was. Marlon barstte in snikken uit en nam op een ontroerende wijze afscheid van “haar” duif.

Dat afscheid bleef in mijn hoofd zitten, zelfs toen ik al lang en breed thuis was. Het duurde zeker 14 dagen voor het duivinnetje weer normaal rond het hok vloog, ze was door de verwennerij van Marlon erg zwaar geworden en dat moest er allemaal weer af. Samen met een prachtige blauwband doffer als partner leek ze zich weer helemaal thuis te voelen op het oude hok.

Een paar weken later toen de eerste natoervlucht begon, liet de 772 weer van zich spreken en vloog ze een 6de in de vereniging. Mijn duif boekte dus nog betere resultaten dan de vorige keer, geweldig! Maar na een tijdje bleef ze te lang weg, niet eens van een vlucht, maar zomaar van het hok. Hier snapte ik niets van! Nog diezelfde avond werd ik gebeld door de vader van Marlon. Zijn dochter zat in haar rolstoel te huilen, nu van blijdschap, met de duif op haar schoot.
Toen was de keuze voor mij niet moeilijk en na wat heen en weer gepraat deed ik de vader van Marlon een voorstel waar hij gelukkig direct mee akkoord ging. Tien dagen later stond er naast de serre een klein duivenhok, waarin de 772 werd ondergebracht, samen met haar eigen doffer om daar een gezin te gaan stichten en om een meisje in een rolstoel heel gelukkig te maken. En ook die duivenmelker uit Zoetermeer.

Willem van Wezel
RomyvdHerik

Re: Marlon en de opvanger

Bericht door RomyvdHerik »

willem.
weer een zeer mooi aangrijpend verhaal.
ik lees zoon verhaal met liefde en plezier. :clap: :clap: :clap:
Gebruikersavatar
jerry
Stamtafel asdoffer
Berichten: 2271
Lid geworden op: za okt 28, 2006 11:52
Locatie: Gaanderen-vlieg alles nog geen overnacht

Re: Marlon en de opvanger

Bericht door jerry »

Prachtig toch :clap: :clap:
RomyvdHerik

Re: Marlon en de opvanger

Bericht door RomyvdHerik »

willem komt er nog een verhaal.
leuk altyd om te lezen.
swa
Gebruikersavatar
Renee Harps
Stamtafel asdoffer
Berichten: 3697
Lid geworden op: do apr 02, 2009 18:46
Locatie: Hardenberg

Re: Marlon en de opvanger

Bericht door Renee Harps »

Wat een verhaal, zou je een film van kunnen maken en zou misschien wel een tranentrekker kunnen worden. Hoe de band tussen duif en baas ook belangrijk kan zijn.

Erg mooi verhaal Willem. ;)
Iedere wijze uil is ooit een uilskuiken geweest
Gebruikersavatar
Johanna
Stamtafel asduivin
Berichten: 11624
Lid geworden op: zo okt 14, 2007 16:32
Locatie: Vroomshoop "overnachting & dagfond"

Re: Marlon en de opvanger

Bericht door Johanna »

mooi verhaal 8-)
Een gezond mens heeft vele wensen, een ziek mens maar één.
RomyvdHerik

Re: Marlon en de opvanger

Bericht door RomyvdHerik »

wim ik zie dat je meer hobbies hebt
Willem v Wezel

Re: Marlon en de opvanger

Bericht door Willem v Wezel »

Bedankt voor jullie reacties.
Een nieuw verhaal komt er aan ;)
Gesloten